Mooie en minder mooie dingen...

Eigenlijk zou ik het liefste verhalen schrijven over lieve ouders die goed voor hun kinderen zorgen en over meesters en juffrouwen die gemotiveerd zijn om ELK kind dingen te leren.. En over een prachtige veilige wijk, waar kinderen veilig kunnen spelen en waar ze kind kunnen zijn en over mooie opvanghuizen voor gehandicapten kinderen en voor tienermoeders. Maar als dat allemaal zo was had ik nu niet zoveel ervaringen opgedaan. Het tegenovergestelde is hier 'het normale' leven. Ouders die geen ouders zijn, kinderen die geen kind kunnen zijn, kinderen met grote leerachterstanden, gehandicapten kinderen die aan hun lot worden overgelaten, tienermoeders die geen idee hebben om voor hun kind te zorgen enz. enz. 
Maar naast de heftige dagen hebben we gelukkig ook ontspannen momenten waar we even alle ellende kunnen 'vergeten' en kunnen genieten van elkaar. 
Dus laat ik daar maar mee beginnen want wat is het lekker om zoveel tijd door te brengen met Gijsbertha, Jac-louis en Adam. Adam is een heerlijk actief jongetje wat goed weet wat hij wil, en hij weet soms ook goed hoe hij de show kan stelen, echt een bron van energie dus :) Gijsbertha en ik brengen heel wat tijd door in de keuken om te koken en te bakken. Deze week hebben we zelf chilisaus gemaakt, en ik vertel je dat is een hele serieuze chilisaus! Het is lekker om dat  samen te doen. En ook de spelletjes Rummikub en Carcassonne liggen hier elke week wel een paar keer op tafel. Afgelopen zondag was er een bruiloft bij ons in de straat dus heel de dag stond de muziek op levensgevaarlijk, en het enige wat je dan wil is naar een plek waar het STIL is, dus hebben we heerlijk om de dam in Gobabis gelopen. Deze week hebben we daar ook minigolf gespeeld met 2 kinderen die hier logeren. 

Owja en ik heb voor het eerst hier gefietst, en dat is een iets ander verhaal met al die zandwegen. Ik heb vorige week weer regelmatig geholpen bij de groep van hoop, (de straatkinderen die les krijgen zodat ze volgend jaar naar school kunnen.) En dat is nog steeds leuk om te doen, bijna elk kind zit op een ander niveau en dat maakt het heel uitdagend. 1 jongetje heeft geen letter en nummer begrip dus daar moet je eigenlijk beginnen met werk uit groep 2 en een van de meisjes  leest vlot weg, en maakt ook makkelijk de sommen die we tot nu toe aan haar gaven. 

Wij hebben nu voor de 3e week Henriett een meisje van 10 in huis, zij zit in groep 5. Zij is bij ons omdat zij alle verantwoordelijkheid thuis kreeg. Haar ouders waren eigenlijk nooit thuis dus zij zorgde voor haar jongere zusjes. Waardoor haar achterstand op school alleen maar groter werd. Nu is zij bij ons, om haar ouders de verantwoordelijkheid weer terug te geven, en hier in het Lighthouse mag ze weer heerlijk kind zijn. Maar zij zit dus in groep 5, en toen zij hier kwam kende ze het alfabet nog niet, dus ze kan niet lezen. Ik ben nu heel hard bezig om haar te leren lezen. Ze kent intussen het alfabet en ook de letter klanken, dus nu moet ze gaan leren om van al die klanken woorden te maken. Het is eigenlijk nu schoolvakantie, maar wij gaan gewoon door met 'thuisonderwijs' hopelijk kan ze lezen als ze terugkomt op school. 

Verder hadden we deze week nog een meisje van 15 in huis voor 2 nachten. Wij hadden haar opgezocht nadat wij haar verhaal hadden gehoord. Een vreselijk triest verhaal, wat ik jullie het liefste wil sparen maar ik denk toch dat het goed is om het te schrijven, zo wordt  jullie beeld ook beter van al het werk wat Gijsbertha en Jac-louis hier doen. Dit meisje heeft een lichte vorm van syndroom van down, zij zat in graad 6 maar ook zij kan niet lezen. Dit meisje is nu al twee jaar lang gedwongen door een groep jongeren om met mannen te slapen. Deze mannen betalen dus die groep jongeren daarvoor. Als zij niet wilde gaan werd ze geslagen. Haar moeder slaapt ook overal rond en haar vader is uit beeld. Dit meisje heeft 2 jaar lang geen thuis gehad. Voor die tijd woonde ze in een dorpje bij haar oma, maar op een dag heeft haar moeder haar opgehaald en naar Gobabis toe gebracht. Samen met de maatschappelijk werker hebben we haar gistermiddag weer naar haar oma gebracht. Want ze zei zelf dat dit de veiligste plek was om te wonen. Dit is ongeveer 45 min. buiten Gobabis. Zodra er problemen zijn kan zij bellen naar de maatschappelijk werker, we hopen dat ze nu met rust wordt gelaten. Het is zo bizar dat zo'n meisje zo wordt behandeld, vooral als je weer hoeveel mooie mogelijkheden zij had gehad in Nederland. Hoeveel werkplekken zijn er wel niet voor dit soort kinderen met syndroom van down. Zij heeft jaren op school gezeten, maar niet genoeg begeleiding gehad om te leren lezen, waarschijnlijk heeft zij altijd voor spek en bonen mee gedaan. Het liefste zou ik haar meenemen naar Nederland, en haar een leuke leer en werkplek geven. Daar waar ze geacepteerd word zoals ze is. Maar helaas...

En toen wij haar hadden afgezet gingen we nog opzoek naar een vader van een kindje wat nu in een pleeggezin woont. De maatschappelijk werker wilde hem graag zien en spreken. Dus we gingen op zoek, we kwamen uiteindelijk na wat rondvragen terecht in de middle of nowhere daar stonden een paar hutjes. En in 1 van die hutjes zou die vader zijn, maar hij was daar niet. Wat we wel aantroffen was dit; Een oude en dronken opa en oma zij bleken de ouders te zijn van de vader die wij zochten. En in dat huis bleven misschien wel 7 jonge kinderen, ouders waren niet te bekennen. Deze oude opa en opa zorgen dus nog voor deze kinderen. Toen wij met hun aan het praten waren hoorde Gijsbertha een kindje kermen. En toen ze ging kijken lag daar een meisje zonder pamper en broekje aan buiten op de grond. De maatschappelijk werker en Gijsbertha zagen gelijk dat dit meisje niet gezond was. Dit kindje was die dag voor het eerste bij die opa en oma, en toen wij vroegen waar de moeder was van dat kind kwam daar een 20 jarige dochter aan lopen. Dit meisje wordt binnenkort 2 jaar, maar haar maagje is zo opgezet van het eenzijdige eten. Ze kan niet meer normaal huilen omdat ze zo zwak is, haar benen zijn soort van vergroeid of verkrampt. En ze kijkt vreselijk ongezond uit haar ogen. Ze praat niet, ze loopt niet, ze kruipt niet. Alles bij elkaar is het duidelijk, dit meisje moet vandaag nog naar het ziekenhuis. 

Dus daar gingen we weer, op pad terug naar Gobabis. Met de 20 jarige moeder en haar bijna 2 jarige kind. We reden gelijk door naar het ziekenhuis, de maatschappelijk werker en Gijsbertha gingen met haar mee naar de Dokter.
Jac-louis, Henriet en ik gingen nog wat spulletjes uitdelen op de babyafdeling. We hadden pakketjes gekregen met daarin 2 pampers, en een gebreid babytruitje. Dus we konden ongeveer 15 moeders blij maken met een cadeautje. Verder hadden we nog speelgoed dingetjes, dus dat deelde we uit op de kinderafdeling. En daar was het nou echt druk, als je om je heen keek zag je huilende kinderen, bezorgde moeders, vreselijk zwakke baby's, ondervoede kinderen, en daar in het hoekje van de zaal lag een jongetje van 4 met Tuberculosis. Hij was heel ziek, en zo mager. De zuster vertelde ons dat zijn ouders in 2016  overleden zijn aan Tuberculosis. Hij is afgelopen maandag vanuit een ander ziekenhuis naar Gobabis gekomen. Dit jongetje heeft hier nog niks geen bezoek gehad. Als hij beter wordt, weten ze dus niet of er familie komt om hem op te halen. Wij hebben gepraat met dit jongetje en zijn handjes vast gehouden, maar we kregen eigenlijk geen reactie. We hopen en bidden dat dit jongetje weer gezond wordt. We vertelde de zuster dat zij Gijsbertha kan bellen als dit jongetje beter is. Zodat als niemand hem komt ophalen hij hier in het Lighthouse kan komen, en dat er dan vanaf hier wordt gezocht naar familie. 
En in die tijd had de dokter het 2 jarige meisje gezien, maar omdat het zo vreselijk hectisch was in het ziekenhuis moesten we de volgende morgen vroeg terugkomen voor verdere onderzoeken en waarschijnlijk een opname.

De moeder van dit meisje had familie of kennissen waar ze dacht te kunnen slapen in de sloppenwijk, maar daar aangekomen was niemand thuis. Dus namen we haar met haar kind mee naar huis. We lieten haar, haar dochtertje in bad doen. Het was zo erg hoe emotieloos zij met haar kind om ging, ze zette haar in bad maar ze deed niks, dus Gijsbertha zij dat ze haar moest wassen. Toen ze schoon was gaven we haar schone kleertjes, en toen gaven we haar een fles melk. En die was met 5 min. leeg, toen we haar op de speelmat legde was ze heerlijk tevreden. Wij lieten haar zien hoe zij haar kindje kan masseren, omdat haar spieren zo onderontwikkeld zijn. We vertelde haar dat haar kindje alleen maar aandacht nodig heeft van haar moeder en dat je liefde moet geven door aanraking en door te praten. Ze had geen idee hoe ze voor haar kindje moest zorgen. 

Dit waren net 5 uren werk in de middag en vooravond. Maar het leek wel op een 12 urige werkdag. Het is allemaal zo intensief, je ziet zoveel, je ontmoet zoveel mensen, je wilt zoveel weten, en je moet zoveel regelen. Nu snap ik ook waarom Gijsbertha en Jac-louis er regelmatig even tussenuit moeten, gewoon om alle problemen los te laten. Want er zijn zoveel meer gevallen als dit, dat je door en door en door kan blijven gaan met werken. 

Dus volgende week hopen we er een weekje tussenuit te gaan, even weg uit Gobabis en weer even op adem komen. Daar kijken we nu lekker naar uit!

Voor degene die meer willen weten over de stichting die Gijsbertha en Jac-louis ondersteunen kan je kijken op deze website: https://www.lightforthechildren.nl/ onder het kopje Help mee- doneren- Lighthouse
Gijsbertha en Jac-louis geven dus regelmatig onderdak aan jonge mensen en kinderen, willen jullie ze steunen, zodat zij dit kunnen blijven doen? Want ook hier is het eten, en water niet gratis. Dit kan dan via de website of via https://www.doneeractie.nl/help-dit-gezin/-4598  BEDANKT!

Lieve groetjes van Geertje