Eindelijk een bericht uit Afrika

Het spijt me dat ik iedereen zo lang heb laten wachten op een verhaal. Maar hier zit ik dan lekker vroeg in de ochtend, zodat mijn hoofd nog niet vol zit van weer nieuwe indrukken. Want elke dag is anders, met andere dingen om te doen, met andere mensen die we ontmoeten en helpen, met andere situaties waar de mensen in leven. En al die indrukken zijn veel. Maar nu vond ik het tijd om jullie in Europa ook op de hoogte te stellen van wat hier allemaal afspeelt. En om eerlijk te zijn is het heel moeilijk om dit alles op papier te zetten, je kan niet beschrijven hoe intens het is om een uur door de krottenwijken te rijden. Als je wil weten hoe het echt is dan zou je hier moeten komen om het te ervaren. En ik denk dat als je de kans hebt, het ook goed is om minstens 1 keer in je leven, dit gezien te hebben. 

Mijn eerste week in Afrika begon rustig, en prachtig. Gijsbertha en Jac-louis hadden een vakantie gepland. De lodges waar we sliepen hadden in de maand Maart 75% korting, dus daar maakten we heerlijk gebruik van. Dus in mijn eerste week heb ik al heel veel van het zuiden van Namibië gezien. We hebben uren en uren door het woestijnlandschap gereden zonder iemand tegen te komen. Prachtige ongerepte natuur.  En nee, er ligt daar geen mooie asfalt weg ;) 

Na die week, kwamen we weer terug in Gobabis. En daar wachtte een heleboel werk op ons; Sponsorkinderen bezoeken, sponsorkinderen na de vakantie weer naar school brengen, ziekenhuisbezoeken, helpen bij de school Light for the children, week opening en sluiting met het personeel, bij de groep van hoop een spelletje spelen en eten brengen ( dit is een groep van 16 straatkinderen die les krijgen zodat ze volgend jaar kunnen instromen op school) en dan heel veel families in de krottenwijk bezoeken en bijna elke dag komt er wel weer een nieuwe familie bij die we leren kennen en waar we regelmatig langs willen gaan. Alleen al om een luisterend oor te zijn, en als wij zien dat de ouders niet goed voor hun kinderen zorgen bijvoorbeeld. Dan spreken Jac-louis en Gijsbertha met hen, dan kan gaan ze later weer kijken of het al beter gaat. En zo kan je je hele dag wel vullen met alleen al de gezinnen in de krottenwijk. En dan heb ik het nog niet eens over het Lighthouse werk. Deze week is er een meisje van 9 gekomen, en we zijn nog bezig met het uitzoeken van 2 andere kinderen die misschien hier zullen komen. Er gaat veel werk aan vooraf, want ja kan natuurlijk niet zomaar kindjes meenemen uit de krottenwijk, hoe graag je dat soms wil. Maar alles gaat in samenwerking met de maatschappelijk werker. 

Maandag heb ik geholpen op de school, deze kindjes zijn van 3-7 jaar. Ik hielp in een klas waar de kinderen 6/7 waren. En na mijn ervaringen in Nederland en Engeland was dit toch wel even wat anders. Het was nou echt Afrikaans, wat voor mij wel even slikken was. 

En gister we bezochten in de middag 2 families. Bij de eerste familie was een gehandicapte jongen van 10 jaar, een heel vrolijk en slim jochie. Hij kan niet lopen en praten, hij communiceert door middel van gebaren. De hele dag zit bij op de grond te spelen met zand, hij had zandkoekjes gemaakt toen wij aankwamen. Als hij moe is gaat hij al schuifelend zijn hutje binnen en dan gaat hij zelf slapen. We weten nog niet waar zijn moeder is, en zijn vader is meest van de tijd dronken. Zijn opa zorgt dus meest van de tijd voor hem. Toen wij vroegen of we vaker langs mochten komen, gebaarde hij dat hij mee wilde met ons. Maar helaas..gelukkig kunnen we hem wel regelmatig bezoeken. 
Bij de tweede familie woont een gehandicapt meisje van 2, zij woont bij haar oma. Omdat haar moeder is overleden en haar vader wil niet voor haar zorgen. Toen ik mijn stage in Engeland deed werkte in elke morgen met een gehandicapt meisje. En ik weet zeker dat dit meisje dezelfde handicap heeft als dat meisje in Engeland. Ze kan niet lopen, niet praten, geen vast voedsel eten, hele verkrampte spieren enz. enz. Het was voor mij zo speciaal om haar te ontmoeten, omdat ik zoveel dingen herken. Maar ook zij krijgt geen support dus haar ze ontwikkeld eigenlijk niet. En vanwege het eenzijdige voedsel is ze super klein. Er is al regelmatig met de oma gepraat, en zij vind het goed als iemand anders dit meisje in huis neemt, omdat het zwaar word om voor haar te zorgen. Wij gaan nu kijken of we haar voor een paar weken in huis kunnen nemen en haar dan proberen aan te melden bij een adoptie programma. Want dit meisje heeft veel hulp nodig, en ze zal niet veel langer hier kunnen blijven. Voor mij was het speciaal om deze kindjes te ontmoeten, ik had nooit verwacht dat ik dit wat ik geleerd heb in mijn stage ook in Afrika zou kunnen gebruiken. Ik ben dankbaar voor alle ervaringen die ik hier opdoe.

Ik zal proberen om meer de tijd te nemen om jullie op de hoogte te stellen. En later zal ik nog foto's plaatsen. 

Groetjes Geertje