Terug van weggeweest..

We zijn na bijna 2 weken weer terug in Gobabis, het dorp waar zoveel hulp nodig is.  Veel mensen hebben een kantoor, een school, een afdeling of een wijk als werk plek. Maar stel je eens voor dat je een heel dorp hebt als werkplek. Overal waar je komt hebben mensen je hulp nodig. In de winkel, op straat, zelf als je thuis bent, bij de kerk, en vooral natuurlijk in de krottenwijk. En dat maakt hier het werk zo internsief en daarom moet je regelmatig even weer op adem komen.

De afgelopen 2 weken waren voor ons nou heerlijk, we zijn op verschillende plekken geweest. Jac-louis is naast zendingswerker ook boer en nee dat is geen grap! ;) Dus onze week begon met een bezoek brengen aan de koeien. En daar dichtbij wonen vrienden van Gijsbertha en Jac-louis dus wij hebben daar 2 nachten geslapen. Wij zijn op dinsdag naar een Olifanten Lodge gegaan voor een dagje, daar deden wij een Game drive. Lang en lang rijden door de wildernis en zoeken naar sporen van dieren, en speciaal natuurlijk de olifanten. En uiteindelijk hebben wij een hele groep giraffen gezien, zebra's en de olifanten. En daarnaast nog allerlei soorten bokken en vogels. Zo mooi om zoveel van Gods prachtige schepping te zien.
Op woensdag gingen we opweg naar Swakopmund. We wilde niet het hele stuk in 1 keer rijden dus we reden eerst totaan Okahandja, daar hebben Gijsbertha en Jac-louis ook een poos gewerkt, dus veel kennissen en vrienden wonen daar. Leuk om hen ook te ontmoeten en hun oude woonplaats te zien. Donderdag kwamen we dus aan in Swakopmund.
 Hendriëtt het meisje van 10 wat hier logeerde was ook met ons mee, en zij had nog nooit de zee gezien, dus voor haar zou het de eerste keer zijn. Het was zo leuk om haar bij ons te hebben. Ze is zo enthausiast en verbaast over alles, dingen wat voor ons heel normaal is. Bijvoorbeeld winkeldeuren die vanzelf open en dicht gaan, of een digitaal reclame bord. En uiteindelijk kwamen we dus bij de zee, dat was voor haar nou zo bijzonder. Ze bleef er niet over uitgepraat, en hoe koud de zee ook was, zij heeft er 2 keer in gezommen. We hadden een heerlijk airbnb huisje waar we 3 nachten bleven, het huisje heet 'kind art yard' en dat klopte ook echt. Verder hebben we  nog quadbike gereden door de uitgestrekte duinen, heerlijk was dat! En daarna hebben we dune 7 beklommen, dit is de hoogste duin in Namibië 383m hoog. We deden dit om 12 uur in de middag, wanneer de zon het warmste is. Dus het zand was ook zo warm, het leek wel of je op vuur liep. Maar uiteindelijk na 15 minuten ongeveer waren we boven aan, daar hebben we genoten van het uitzicht, en genoten van het feit dat we niet hadden opgegeven.  De duin af ging natuurlijk een stuk gemakkelijker, Hendriëtt is er letterlijk van af gerold dat was één groot feest voor haar. De laatste avond hadden we weer gebraaid, dus Jac-louis kwam in een keer met het idee, om ons vlees, broodjes en salade me te nemen naar het strand en het daar op te eten zodat we de zon onder konden zien gaan. Dus we reden heel snel naar het strand en we waren echt precies op tijd, dus we hebben achterin het bakkie gegeten en gekeken naar de mooie zonsondergang.
De volgende dag hadden we een lange rit voor de boeg, we reden van Swakopmund naar otjiwarongo, daar wonen de ouders van Jac-louis dichtbij. We zijn dus als laatste 4 nachten bij zijn ouders geweest. Dat was mooi om hen ook te ontmoeten. In deze tijd heeft Hendriëtt geleerd om fiets te rijden, ze heeft zoveel geoefend, en ze gaf niet op. Uiteindelijk is het haar dus gelukt!
Op donderdag reden we in de ochtend weer richting Gobabis, de logde Waterberg ligt eigenlijk op de route dus daar maakte we een tussenstop. We gingen de waterberg beklimmen, een hele mooie en uitdagende klim en als beloning een prachtig uitzicht. Zo mooi om zoveel verschillende soorten natuur te zien, hier was het allemaal zo mooi groen, en de rotsen hebben prachtige kleuren. Toen we weer beneden waren, hebben geluncht voor dat we weer in de auto klommen voor de 6 uur duurdende reis. Toen we al een eind hadden gereden, zei Hendriëtt dat het haar zo leuk zou zijn als ze op 1 dag een girraffe zou zien, want ze had nog nooit een giraffe gezien. Dus ze vroeg of we op dit pad waar we reden giraffen leefde, Gijsbertha dacht van niet, en Jac-louis dacht dat het wel zou kunnen, maar de kans dat we er 1 zouden zien was natuulijk minmaal. Op een gegeven moment, rijden we langs een mooi kasteeltje, en daar achter een boom zie ik in een keer 4 hele lange poten, dus ik zeg 'stop'  en Hendriëtt ziet het dan ook, dus Jac-louis keert om, en ja hoor daar staat dus echt een giraff. Hij stond dus daar achter een hek, in het veld van dat kasteeltje. Wij gingen dus de auto uit, en daar kwam hij steeds dichterbij, hij was zo tam. Hij boog zijn nek, zodat we hem aan konden raken en gras konden geven. Jac-louis heeft zelf een appel aan hem gegeven. Dit was nou zo'n speciale verrassing, we hadden dit nooit kunnen bedenken. We waren allemaal zo verbaast, en zo gelukkig. De foto's zullen verder genoeg vertellen ;)
Hierna hadden we nog steeds een aantal uur te gaan, en hoe later het werd hoe meer wild we zagen, mooie springbokken, en grote gemsbokken, en zelf een hele groep grote aasvogels die een dode jakhals aan het eten waren op de weg. Aan het begin van de avond kwamen we weer veilig thuis, na een prachtige tijd samen. Moe en voldaan, pakkten we al onze spullen we en konden we nagenieten van deze heerlijke vakantie.
Deze nieuwe week is weer begonnen, en dus roept het werk ook weer. De kinderen zijn allemaal weer naar school, na een schoolvakantie van 4 weken. Dus deze week zijn we druk met de sponsor kinderen. De spullen kopen die zij nodig hebben voor dit tweede termijn, en zorgen dat ze allemaal weer optijd bij de hostels zijn. Afgelopen zaterdag is Hendriëtt weer naar huis gegaan, haar moeder wil haar graag voor de aankomende 2 weken thuis hebben. Voor ons was dit lastig om haar weer achter te laten, na de mooie tijd die we met haar hebben gehad. Omdat we weten dat het thuis nog niet zo gaat als wij graag zouden willen. Maar we gaan regelmatig bij haar langs om te kijken hoe het thuis gaat, en zodra het thuis te onveilig word, zal ze gewoon weer hier komen.
Mijn tijd hier zit er alweer bijna op, ik kan het niet geloven maar het is echt zo. 13 Juni hoop ik weer terug te vliegen naar Nederland. Het is dubbel om weg te gaan, ik kijk er naar uit om iedereen weer te zien in Nederland. En aan de ander kant laat ik hier weer lieve mensen en een hele hoop werk achter. Maar ik ben heel dankbaar voor deze afgelopen tijd hier, en ik ga nog volop genieten van mijn laatste weekjes hier. Gelukkig komen Gijsbertha, Jac-louis en Adam in september weer naar Nederland, dus ik hoef ze niet voor een te lange tijd te missen.