Mijn laatste blog?

Nog vier dagen en dan zit mijn tijd hier in Afrika er alweer op. De tijd is omgevlogen, en aan de andere kant als ik terug denk aan mijn eerste dagen hier in Afrika lijkt het ook al zolang geleden.
In mijn laatste blog schreef ik over onze vakantie, nu zal het weer een blog worden over al het werk wat hier te doen is.

Toen ik klaar was met het schrijven van mijn laatste blog, kwam de huishulp ‘Johanna’  te laat hier aan en wij vroegen haar hoe dat kwam. Ze vertelde dat ze in de taxi zat en in diezelfde taxi zat een jonge vrouw en zij was aan het bevallen. Johanna heeft haar geholpen, en het kind is geboren in de taxi. Johanna heeft die vrouw en haar kind in het ziekenhuis gebracht en toen moest ze weer met de taxi terug naar haar huis om schone kleding aan te trekken. Haha zo’n goede reden hadden wij hier nog niet gehoord!

Verder zijn de kinderen allemaal weer naar school na 4 weken vakantie, wat betekende voor ons dat we druk waren met de sponsor  kinderen. Er zijn 48 kinderen die worden gesponsord vanuit Nederland. Het 2e termijn is nu begonnen van dit schooljaar, dus hebben wij alle sponsor kinderen bezocht op de scholen.  Een stel kinderen zitten in hostels, dus dan moesten we een poosje rijden. En de andere helft zit hier in Gobabis op school, maar de scholen zijn hier niet zo georganiseerd als in Nederland. De kinderen wisselen bijna elk uur van lokaal en leerkracht, dus de leerkrachten wisten soms niet eens welke klas ze les gaven. Wat doe je dan? Je klopt aan bij elk klaslokaal je vraagt welke klas dit is en als het de klas is die je zoekt , vraag je naar het kind wat je zoekt. Maar soms is het kind ook weer veranderd van klas dus dan zoek je weer verder. De kinderen zeggen wat ze nodig hebben aan schoolspullen, en ze krijgen ook allemaal toiletartikelen.
Toen we alle kinderen gezien hadden gingen we naar de winkel, om alles te kopen. Maar ook de winkels zijn hier niet zo georganiseerd in hun voorraad dus 9 van de 10 keer is iets er niet. Dus alles bijelkaar kan het heel lang duren voordat alle kinderen hebben wat ze nodig hebben. Nu hadden we gelukkig goede hulp van Johanna de huishulp, zij is een paar keer naar de winkel gegaan om spullen te krijgen. Toen we alles hadden, hebben we het in plasticzakjes gedaan, met de naam erop. En dan gingen we weer terug naar de scholen en hostels om de spullen te geven aan de kinderen de kinderen laten dan hun rapport zien zodat Gijsbertha dat dan kan doorsturen naar de sponsors in Nederland.  Alles bijelkaar kost dat bijna 2 weken werk, maar gelukkig zijn nu alle kindjes weer heel blij met hun nieuwe spullen.  Ook dit is dus een deel van Gijsbertha en Jac-louis werk en ik ben blij dat ik hiermee heb kunnen helpen.

We hadden nog een bijzondere ontmoeting, Gijsbertha, Adam en ik gingen even boodschappen doen. En toen kwam er een vrouw ons tegemoet lopen en ze werd helemaal enthousiast toen ze ons zag. Maar Gijsbertha kende haar niet, dus Gijsbertha vroeg of ze elkaar kende. Toen vertelde deze vrouw dat zij Adam naar het ziekenhuis had gebracht, toen hij 5 weken oud was. Nu is Adam 18 maanden oud, en ze herkende hem gelijk. We moesten meekomen naar haar auto want daar was ook haar man en hij wilde Adam ook heel graag zien. Dus wij meegelopen naar de auto en een tijd met deze mensen gepraat. Gijsbertha vertelde dat Adam nu in pleegzorg is bij hen en dat ze in januari het adoptie prosses kunnen starten. Die mensen waren zo blij en wij ook. Weer een puzzelstukje van Adams bijzondere geschiedenis.

Verder is Hendriëtt nog bij ons, de afgelopen weken heb ik haar homeschooling gegeven, elke dag geoefend met lezen en schrijven. Heel veel geduld had ik nodig, en het is intensief om te doen. Het duurt soms zo lang voordat iets echt land, maar gelukkig gaat ze goed vooruit. Sinds deze week gaat ze in de middag weer naar school, wel in een andere klas, hier heb je verschillende klassen zij kreeg les in haar moeder taal Damra, en ze moest lezen in het Engels en Damra. En hier thuis word Afrikaans gepraat. Dus heeft ze 3 talen die in haar hoofd zitten, wat het lezen natuurlijk heel moeilijk maakt. Nu zit ze in een Afrikaanse/ Engelse klas dus nu leest ze geen Damra meer. Damra spreekt ze dan alleen met haar familie en klasgenootjes. Maar in de klas en thuis is het Engels en Afrikaans.

Toen ik met Gijsbertha mee was naar de scholen voor de sponsor kinderen bezochten we ook mijn Sponsor kindje een jongetje is het. En ik had mij polaroid camera meegenomen zodat ik een foto met hem kon maken en dan kon ik gelijk die foto meegeven aan hem. Dus we deden het in de klas zodat alle kinderen het konden zien. Dit was voor hun nou helemaal ‘wauw’. Dus Thomas mijn sponsor kindje heeft die foto meegenomen en we maakte er nog 1 die ik dan kon houden.

Ook was ik weer bij de groep van Hoop. Ik ben op de fiets gegaan het is net 15 min fietsen dus dat is een lekker stukje. Het is altijd leuk bij de groep van Hoop. De kinderen zijn zo blij met je hulp en je kan ze zoveel leren. Gister was mijn laatste keer bij hen, dit keer waren er maar 6 kinderen, maar toch was het leuk ik heb ze geleerd om het spelletje galgje te spelen, en we hebben rijmwoorden gemaakt.

Verder hebben Gijsbertha en ik weer veel tijd in de keuken doorgebracht. Voor de eerste keer in me leven een vis ontleed, en kibbeling van gemaakt. En voor het eerst krokketten gemaakt, en dat is een lang verhaal maar leuk om te doen. En hier eten ze veel bescuit bij hun thee en koffie, dat is ook effe een werkje maar ook leuk om te doen. Dus dat heb ik gister ook gedaan, zodat ik het in Nederland ook kan maken. En Chocolade koekjes van quiona zaadjes, zijn ook vreslijk lekker en niet al te ongezond. En Indish eten maken had ik ook nog nooit gedaan, maar hier in deze 3 maanden heb ik dat samen met Gijsbertha heel vaak gemaakt en het is zooo lekker.
Dus als het gaat om koken en bakken heb ik ook heel veel geleerd van mijn lieve zus.

Mijn tijd zit er dus bijna op, het laatste weekend in Gobabis is aangebroken, maandag hopen we naar Windhoek te rijden, zodat we nog 2 dagen daar kunnen zijn. En woensdag eind van de middag hoop ik te gaan vliegen, en dan hoop ik donderdag ochtend vroeg aan te komen.
Ik kijk er naar uit om iedereen in Nederland weer te zien, maar ik zie er tegenop om afscheid te nemen van alle lieve mensen hier.
Maar ik ben zo ontzettend dankbaar voor deze tijd, dit is een reis wat ik nooit meer zal vergeten. Ik heb hier zoveel geleerd, me ogen zijn voor zoveel nieuwe dingen opgegaan. Ik heb zoveel mooie mensen leren kennen.
Ik zal het iedereen aanraden, als je de kans hebt om een tijd weg te gaan alsjeblieft ga naar een land waar je mensen in nood kan helpen, een land waar je ziet hoe het leven is buiten Europa, een land waar armoede is, waar mensen en kinderen schreeuwen om liefde en aandacht, een land waar ze het evangelie zo hard nodig hebben. Ik kan je zeggen als je zo’n reis maakt zal je geen spijt krijgen.  

Ik denk dat dit me laatste verhaal zal zijn, tenzij ik deze aankomende dagen nog hele mooie, bijzondere of minder mooie dingen ga meemaken. Dan zal ik in Nederland nog tijd maken om een allerlaatste blog te schrijven. Ik wil iedereen bedanken voor het lezen, van mijn verhalen, toch fijn om dingen te kunnen delen. Light for the children zoekt nog maandelijkse sponsors, om het werk hier in Gobabis te kunnen blijven doen. Hier is het brood en melk niet gratis, en Gijsbertha en Jac-louis kunnen hier alleen blijven wonen en werken met uw steun van gebed en financiele bijdragen.  Dus wilt u deze mensen in Gobabis ook helpen, wilt u kinderen een hoopvolle toekomst geven?  Hier is de link waar u makkelijk uw bijdrage kan overmaken. https://www.lightforthechildren.nl/help-mee/doneren En dan wil ik nog 1 ding nadrukkelijk  vragen, willen jullie alstublieft mee bidden voor Gijsbertha en Jac-louis, en voor alle mensen hier die bezig zijn om mensen in armoede te helpen. Heel hartelijk bedankt!